Leven in niemandsland
We leven in een tijd waarin alles sneller lijkt te gaan. Presteren, doorgaan, altijd maar meer: het systeem waarin we leven vraagt veel van ons. Tegelijk voelen velen van ons dat er iets schuurt. Dat er een andere manier van leven mogelijk is – een manier die meer in balans is, waarin we onszelf niet verliezen maar juist terugvinden.
In deze blog deel ik mijn persoonlijke zoektocht in dat spanningsveld. Over de leegte van het oude systeem, het verlangen naar iets nieuws, en de momenten waarop ik glimpsen krijg van hoe het anders kan. Het raakt direct aan Kwetsbaar Evenwicht en de reis van Nuwara, de hoofdpersoon van het boek. Want haar strijd is ook de mijne – en misschien ook die van jou.
Ik bevind me in een overgangsruimte, een soort niemandsland tussen oud en nieuw. Het oude systeem voelt te krap: presteren, doorgaan, zekerheid zoeken, economische groei boven alles. Het is een wereld waarin burn-outs normaal zijn en waar verbinding vaak onder druk staat. Het nieuwe daarentegen… dat is nog niet helemaal zichtbaar. Alsof ik op een drempel sta, met één voet in het oude, en de andere nog zoekend in het onbekende.
Die tussenruimte voelt soms eenzaam. Alsof niemand me precies kan begeleiden in wat dit vraagt. Toch weet ik: dit is ook een fase van groei. Want in die leegte ontstaat de ruimte om vragen te stellen. Om te onderzoeken: wie ben ik eigenlijk, voorbij de rollen en verwachtingen? Hoe wil ik me verbinden met de mensen en de wereld om me heen?
In Tanzania heb ik iets van een antwoord geproefd. Ik zag daar een manier van leven die zoveel lichter en echter aanvoelde. Mensen namen de tijd voor elkaar. Er was ruimte om te lachen, te delen, om werkelijk samen te zijn. De natuur was niet iets waar je af en toe naartoe gaat, maar een vanzelfsprekend deel van het leven. Het raakte me diep. Ik voelde: zo kan het ook.
En tegelijk, terug in Nederland, merk ik hoe snel het oude systeem me weer opslokt. De agenda’s, de prestatiedruk, de verwachtingen. Het contrast tussen die werelden maakt dat ik nu sterker voel: ik wil niet terug in het oude. Ik wil bouwen aan dat nieuwe, al weet ik nog niet precies hoe het eruitziet.
Het boek Kwetsbaar Evenwicht is voor mij geen kant-en-klare oplossing, maar een poort. Het is geen product dat moet scoren of een “perfect verhaal” dat alles oplost. Het is een gespreksopener. Een uitnodiging om samen te herinneren wie we in essentie zijn. Voor mijn co-auteur Natasja gaat dat over veldgevoeligheid – leren luisteren naar subtiele signalen en die wijsheid praktisch maken. Voor mij gaat het over heelheid – terug naar de kern, naar balans tussen vooruitgang en verbondenheid.
Onderweg heb ik geworsteld. Ik dacht vaak dat het boek niet goed genoeg was. Te dun, te fragmentarisch, niet helemaal in lijn met wat ik wilde. En ik maakte me druk over wat anderen ervan zouden vinden. Maar ik begin te zien dat juist die imperfectie onderdeel is van de boodschap. Het boek is geen afgerond monument, maar een ademtocht. Een momentopname van een zoektocht. Want heelheid gaat niet over perfectie, maar over echtheid.
En juist daar raakt mijn reis aan het verhaal van Nuwara, de hoofdpersoon van het boek. Zij staat, net als ik, tussen twee werelden. Aan de ene kant de logica van technologie, macht en vooruitgang. Aan de andere kant de roep van haar wortels, haar intuïtie, de wijsheid van de aarde. Ze weet dat het anders moet, maar ze staat nog aan het begin van dat pad. Haar strijd is ook de mijne: zoeken naar balans, trouw blijven aan jezelf, en tegelijk verbonden blijven met de mensen en de wereld om je heen.
Langzaam vallen de puzzelstukjes op hun plek. Zelfs toen ik me verloren voelde, was de bron aanwezig. Zelfs in de leegte werd ik gedragen. Wat er gebeurt is geen chaos, maar een doorgang, een rite de passage.
🌱 Dit boek, dit verhaal, dit proces – het is allemaal één beweging: terug naar heelheid. Voor mezelf. Voor Nuwara. Voor iedereen die bereid is zich te herinneren wie we werkelijk zijn.
